Het album van Billie Eilish heeft haar plaats als icoon van de popcultuur gecementeerd, juist omdat ze zich niet aan de regels houdt. We spraken met Rob Kinelski, mix engineer voor de goede orde, om zijn onverschrokken mixfilosofie te bespreken en hoe ook hij de regels overtreedt.
Door Asher Parkes, Waves Audio
Als je de afgelopen maanden in contact bent geweest met media, zou het moeilijk zijn om de naam Billie Eilish te missen. De 17-jarige singer/songwriter, samen met haar 21-jarige broer en enige producer Finneas O’Connell, hebben gezorgd voor aardverschuivingen in de populaire muziek. Geprezen om zijn geweldige slaapkamerproductie, hun eerste langspeelfilm, Als we allemaal in slaap vallen, waar gaan we dan heen? debuteerde op nummer 1 in zowel de Amerikaanse Billboard als de Britse albumcharts.
Billie krijgt evenveel aandacht voor haar unieke productie en songwriting als haar Instagram-personage en wordt terecht gezien als een gamechanger in de muziek, die alle regels van genre, stijl en popcultuur overtreedt. We spraken met Rob Kinelski, de mix-engineer van het album en derde lid van het Eilish-team, over zijn onverschrokkenheid, zijn aanpak voor het mixen van het album en zijn liefde voor hiphop voor low-end.
Rob, gefeliciteerd met je succes met dit album! Je begon je carrière met het maken van rockalbums, maar werkte ook aan platen met onder meer Beyoncé, Rihanna en Big Sean. Hoe paste je gemengde achtergrond bij het werken met Billie?
Het is interessant omdat ik een paar jaar geleden voor het eerst met Billie en Finneas aan “Bellyache” werkte, en dat nummer is een complete hybride. Het is als organische drums en vervolgens akoestiek in een popsong. Toen kwam het refrein binnen en het was als een gekke 808’s!
Ik heb het altijd leuk gevonden om aan meerdere genres te werken. Ik heb een rockachtergrond en zat in een band voordat ik naar SAE in New York ging. Ik produceerde in een studio in Jersey Shore, maar ik realiseerde me dat ik niet het niveau zou halen dat ik wilde; de markt was te klein en ik wilde aan grote platen werken. Ik had een vriend bij Sony en hij slaagde erin om mij een assisterende baan te bezorgen in een grote studio, waardoor ik betrokken raakte bij Beyoncé’s B’Day. Dat opende deuren voor mij naar Urban, R&B en hiphop, wat ik nooit had gedacht dat ik zou doen.
Ik verhuisde naar LA en werkte een paar jaar samen met No ID, en maakte contact met Billie tijdens het mixen van het Joey Bada$$-record. Ik realiseerde me dat ik goed met hun stijl kon werken – de rockjongens hebben één geluid en hiphopjongens hebben die van hen, en ik zat altijd in het midden. Billie en Finn wisten dat ik veel hiphopplaten had gemaakt en ze wilden dat ik de lage tonen zou brengen. We deden het ene nummer, het veranderde in een ander en voor we het wisten hadden we een EP die het heel goed deed. Ik werd gewoon hun man.
Als we allemaal in slaap vallen een enorme plons heeft gemaakt. Hoe heeft het u beïnvloed en hoe ziet u de bredere impact ervan op de muziekindustrie?
Ik kan de toekomst niet voorspellen, maar ik weet wel dat veel mensen me bellen om nu hun platen te mixen. Ik was altijd druk, maar nu is het gek. Er komen wat platen binnen en ik kan zien waarom ze me willen, en dat is cool.
Ik hoop dat wat Billie deed de weg vrijmaakte voor mensen om te doen wat ze willen. Zij en Finneas probeerden niet in een hokje te passen, ze waren gewoon authentiek. Ik denk dat popmuziek in golven gaat tussen berekend zijn en je vrijer voelen. Het is als een slinger, en misschien duwt deze plaat het in een meer open richting.
Ik denk dat het een argument is om niet te refereren, maar gewoon je oren te volgen in plaats van te proberen een mix te laten klinken als iets dat iedereen heeft gehoord.
Ja. Het is grappig omdat ik eigenlijk nergens naar verwees. Ik wist dat ze wilden dat de drums en de lage tonen enorm zouden aanvoelen, maar ze wilden het nummer ook laten schitteren. Ik luisterde naar de voltooide meesters en ik dacht: “Oh man, dit is een beetje donker.” Ik werd nerveus en hoopte dat ik Gearslutz niet zou berispen voor het mixen van een donkere plaat, maar tegelijkertijd had ik zoiets van: “Schroef het, het klinkt goed!” Het lukt echter niet altijd! Soms gebeuren dingen gewoon moeiteloos en dat is meestal de magie, andere keren is het gewoon moeilijk. Ik probeer gewoon niet in de weg te lopen. Mijn mantra is: “Verpest dit niet kerel.”
Ik heb gehoord dat het record wordt vergeleken met Laat maar zitten van Nirvana die alles wat cool was in de jaren ’80 vernietigde en de trends van de jaren ’90 definieerde.
Die vergelijking maakt me helemaal nederig, want dat is het album dat me ertoe bracht om muziek te maken; het heeft mijn leven als kind veranderd. Ik wist dat Billie’s record groot zou worden, maar ik had niet gedacht dat het zo enorm zou zijn. Ik ben vereerd om er deel van uit te maken, want ik hou van de shows en ik zie hoe de kinderen reageren op haar muziek. Ze is zo krachtig voor haar fans, het is een beetje wat we nodig hebben, weet je?
Als ik naar het album luister, krijg ik zowel een schaars als een vol gevoel tegelijk. Kwam het bij u met veel ruimte?
Nee, het viel me eigenlijk best wel vol. Als er iets was, heb ik wat afgetrokken. Veel van mijn EQing van haar stem is aftrekking omdat alles close-mic’d en gefluisterd is. Maar omdat er zoveel ruimte is in de productie, voelt de zang enorm aan. Veel mensen realiseren zich niet dat hoe minder je op een plaat zet, hoe groter het klinkt. Weet je op dat Johnny Cash-album waar het alleen zijn zang en een akoestiek is? Het klinkt enorm, want dat is alles! Als je 400 tracks stapelt, wordt het eigenlijk klein.
Op ‘Bad Guy’ is het als bas, zang, drums en een synth in het refrein met wat besprenkelde effecten. Je kunt hem super luid zetten omdat de speakers gewoon bonzen. Als je veel middentonen hebt, kun je dat soort volume niet krijgen zonder pijn aan je oren.
Billie’s zang klinkt geweldig, en ze is duidelijk een volwassen zangeres die haar jaren vooruit is. Hoe heb je haar stem behandeld om zo angstaanjagend maar mooi te klinken?
Het kwam in me op als een droomstem. Soms krijg je dingen die zijn als “Oké, ik moet hier echt op graven”, en andere keren denk je: “Laten we dit niet breken.” Ze deden het in hun slaapkamer, maar ze hebben goede oren en hebben geweldige keuzes gemaakt. Ik heb wat basis-EQ, vaak wegvallend middentonen zoals 2.5k en 3k. Ik heb de PuigChild 670 plug-in op een insert voor wat compressie, een beetje DeEsser voor sissend en dan a vocale ruiter gewoon om de boel te egaliseren. Daarna zal ik meestal proberen wat breedte en automatisering toe te voegen, en dat is het echt.
In het algemeen R-Vox (Renaissance Vox) is mijn favoriete vocale plug-in voor vrijwel elke bron; het doet altijd geweldig werk. Het brengt de zang gewoon naar voren en egaliseert het mooi. Ik gebruik het al heel lang – ik wil zeggen 10 jaar, maar ik heb het niet zoveel gebruikt op deze plaat omdat veel van de bronnen al gecomprimeerd naar me toe kwamen.
Het andere ding met Billie is superdroge en intiem klinkende zang – geen reverb of vertraging. Ik voegde galm toe aan één ding en ze zeiden: “Nee, nee, we houden het allemaal droog.” Ik vond dat dope en super vet. Er zit niet veel bedrog onder, en al die coole vocale effecten waren al gemaakt. Soms stuurden ze me een FX-retour en de droge zang, zodat ik de zang op mijn manier kon behandelen en hun effecten kon mengen. Al het andere dat ik toevoegde was subtiliteit.
De dubbele zang zit super luid in de mix, maar is nog steeds strak, hoe heb je ze behandeld om zo netjes bij de lead te passen?
Normaal gesproken doe ik geen bewerkingen, tenzij het mij wordt gevraagd, omdat mensen soms dingen ‘verkeerd’ of gewoon losser willen – vooral in hiphop horen mondgeluiden en onvolkomenheden te zijn. Er waren dingen op het album die ik opruimde en ze zeiden: “Hé, leg dat terug. Dat is opzettelijk.” En ik zei cool, het klonk geweldig.
Ik vond het leuk om de . te gebruiken S1 stereo imager voor enige breedte op de vocale dubbels, zowel zacht als soms agressief tot op het absurde. Ik hou ervan als je een sample uit fase duwt en het raar maakt.
Alle regels breken die ze je vertellen in de audioschool…
Schroef de regels! Ik bedoel, als het iets traditioneels is, zoals een piano, zal ik misschien niet te gek worden. Maar als er een raar soort toetsen klinkt, vind ik het leuk om die dingen door de S1 of PS22 Stereomaker om het het gevoel te geven dat het buiten de mix staat. Het maakt me niet uit of je overschakelt naar mono en dat geluid verliest. Eerlijk gezegd ga ik waarschijnlijk veel dingen doen die mensen niet leuk vinden, en dat is cool, ik probeer onbevreesd te zijn.
Heb je op een van de bronnen met het geluidsontwerp gespeeld? Ik had het gevoel dat sommige nummers een lo-fi, “Soundcloud rap”-achtige sfeer hadden.
Ik heb eerlijk gezegd niet aan dat soort dingen gedacht. Finneas en Billie namen de meeste beslissingen zelf, en ik probeerde gewoon de basdrum en het vocale gebons te krijgen! Ik was vooral zoet met wat ze al deden – het iets verder naar buiten duwen, naar binnen brengen of openen. Ik heb de dingen niet zo diep geanalyseerd, dus ik vind het geweldig dat mensen dat doen.
Als ik iets voelde over dit hele album, dan waren het zeker Beatles. Ik kreeg die vibes en je kunt zien dat ze naar hen luisterden. Het is interessant, want net als de Beatles zijn Billie en Finneas onbevreesd – ze doen wat ze willen.
Mensen hebben opmerkingen gemaakt over de luidheid, misschien zelfs vervorming in sommige nummers, met name “Xanny”. Was dat opzettelijk?
Het is allemaal opzettelijk! Het is vervormd en maakt mensen ongemakkelijk, en dat is de sfeer van het nummer. Ik heb meters, ik zorg ervoor dat hij niet kapot is. Daarna stuur ik de mastering-man mijn luide mix en mijn minder luide mix om uit te kiezen, maar alle betrokkenen begrepen de bedoeling. Ik denk dat “Xanny” mijn favoriete nummer op het hele album is – het is gewoon zo verontrustend als het zwaar wordt, daar hou ik van.
Als een kind dat ‘miljoen-dollargeluid’ in zijn slaapkamer kan laten produceren, wat is dan de rol van de professionele mixer?
Ik denk dat de rol altijd verandert, maar het is moeilijk om breed te antwoorden omdat alles zo casusspecifiek is. Er zijn tijden dat ik mixen krijg en ze zeggen: “Hé, we hebben het echt ingetoetst, neem het gewoon mee naar huis.” Andere keren zeggen ze: “We houden niet echt van wat er aan de hand is, doe je ding.” Vaak wil je het gewoon naar een professioneel niveau brengen zonder het te verknoeien, omdat mensen thuis geweldige dingen doen. Ik vergelijk het altijd met een knipbeurt, wanneer iemand binnenkomt als: “Knip mijn haar!” Nou, wat wil je? Wil je dat ik het op een rij zet of je hoofd scheer? Laat me je helpen om daar te komen. Old school mix mentaliteit is als, alles terug strippen en ik zal helemaal opnieuw beginnen. Nu begint het mixproces veel eerder en ik respecteer graag waar het al is.
Het komt altijd neer op de betrokkenen; de locatie en tools worden alleen bepaald door wie ze gebruikt en hoe ze worden gebruikt. Met dit album denk ik eerlijk gezegd dat als je het niet wist, je niet zou zeggen dat het klinkt als een slaapkamer, omdat ik denk van niet.
Wat raad je aan voor kinderen die van alles een beetje proberen – ze schrijven hun eigen liedjes, produceren, mixen en misschien zelfs opnemen voor anderen. Moeten ze zich op één richting concentreren, of zoveel mogelijk van hun vaardigheden aanscherpen?
Ik denk alles doen! Volg waar je van houdt en werk aan alles. Zo kom je erachter wat je echt leuk vindt om te doen. Ik denk echter dat wanneer je op een bepaald punt komt, je zult leren vertrouwen op het proces en effectief met andere mensen zult samenwerken. Een van de coolste dingen aan Billie en Finn is dat ze hun ding doen, maar ook het proces vertrouwen. Ze micromanagen mij of wat dan ook niet. Ik denk dat mensen soms te veel vasthouden aan dingen; ze voelen dat ze alles moeten doen. Toen ik voor mezelf begon te werken, wist ik niet zeker of ik ook zou produceren. Ik voelde dat ik in te veel richtingen werd getrokken. Toen dacht ik: “Weet je wat, laat me me gewoon concentreren op het mixen.”
Wil je meer over het mixen van low-end? Download hier de 3 gouden regels van Lu Diaz voor het mixen van low-end hiphop.
Wil je meer tips direct in je inbox ontvangen? Schrijf je hier in op onze nieuwsbrief.
creditSource link
