Rep. Jamie Raskin over de dood van zijn zoon en het comité van 6 januari

• Rep. Jamie Raskin uit Maryland voegde zich bij Insider om zijn nieuwe boek te bespreken.
• In ‘Unthinkable: Trauma, Truth, and the Trials of American Democracy’ mediteert hij over twee belangrijke gebeurtenissen.
• Een daarvan is de opstand van 6 januari en de andere is de dood van zijn zoon, Tommy.

De dag nadat de Democratische vertegenwoordiger Jamie Raskin uit Maryland zijn 25-jarige zoon te ruste had gelegd, schuilde hij op zijn plaats terwijl de rellen in het Capitool zich ontvouwden.

Later die avond zou hij beginnen met het opstellen van afzettingsartikelen tegen voormalig president Donald Trump.

Raskin, die zitting heeft in de geselecteerde commissie van het Huis die de opstand onderzoekt, sprak met Insider over wat hij beschrijft als de “cognitieve dissonantie” van die twee belangrijke gebeurtenissen in zijn leven, waar hij dieper op ingaat in zijn nieuwe boek “Unthinkable: Trauma, Truth, en de Trials of American Democracy.”

Dit interview is licht bewerkt voor lengte en duidelijkheid.

Zou me terug kunnen brengen naar de eerste momenten die je voor jezelf had in de nacht van de opstand, vooral nadat je dochter je vertelde dat ze nooit meer terug wilde naar het Capitool nadat ze die dag uit de eerste hand had gezien. Wat ging er op dat moment door je heen, en hoe begrijp je dat nu na het schrijven van het boek?

Toen Tabitha dat zei, was het schokkend en verbijsterend voor mij. Ze vertelde me in wezen dat mijn gekozen carrièrepad en betrokkenheid bij de politiek een negatief iets in ons leven waren geworden. Weet je, ik heb mijn kinderen altijd al bij mijn politieke carrière willen betrekken en ze mijn collega’s willen laten leren kennen, en ik heb altijd gewild dat ze enthousiast zouden zijn over de overheid. En nu kreeg ik het bericht van mijn dochter dat mijn werkplek een gevaar was.

Ik weet dat ik die dag veel meer bloederige dingen heb gezien, veel extremere situaties. Maar om de een of andere reden was dat hetgene dat me hard raakte.

Eerder in uw loopbaan was u hoogleraar staatsrecht. Kunt u uitleggen hoe sterk de commissie zou zijn om een ​​dagvaarding af te dwingen als een lid van het Congres weigerde hieraan te voldoen?

Dat is zeker een van de mogelijke juridische en politieke vlampunten waarmee we worden geconfronteerd.

Volgens artikel I van de Grondwet bepaalt elk huis de regels van zijn eigen procedures. Elk huis heeft disciplinaire bevoegdheid om zijn leden te bestraffen, van berispingen en sensoren tot uitzettingen. De toespraak- en debatclausule zegt dat leden niet mogen worden ondervraagd voor hun wetgevend gedrag buiten het congres, maar dat laat duidelijk de implicatie dat ze zo kunnen worden ondervraagd binnen het congres zelf.

Dus wat zou je doen als iemand als House Minority Leader Kevin McCarthy zou weigeren vrijwillig informatie door te geven en dan mogelijk een dagvaarding zou trotseren?

Wel, kijk, de commissie heeft dit nog niet besproken, dus alles wat ik tegen u zei was in de vorm van een abstractie over wat de wet is. Ik wil mijn collega’s geen juridisch advies geven. Dus laat me een ethische verklaring afleggen.

De media hebben zich gehaast om de kwestie van dagvaardingen en minachting van het Congres en hoe naleving af te dwingen. Voordat we ingaan op de wettigheid hiervan, zou ik willen dat mensen zich concentreren op het feit dat we een voormalige president van de Verenigde Staten hebben die weigert informatie door te geven die hij heeft over een gewelddadige opstand tegen de vakbond en een poging tot politieke staatsgreep – en dat is gewoon iets buitengewoons, maar iedereen loopt rond in de veronderstelling dat Donald Trump natuurlijk niet meewerkt aan een onderzoek. Maar waarom geven we dat toe? Ik zeg alleen maar dat we dit als een moreel en ethisch voorstel moeten beschouwen, maar ook als een juridische. Hoe zijn we op een punt gekomen waarop hooggeplaatste regeringsfunctionarissen een soort van prikkel en interesse hebben om de realiteit van de eerste aanval op het Amerikaanse Capitool sinds de oorlog van 1812 te ontkennen?

Kun je uitleggen wat een “zelf-coup” is?

Meestal denken we aan een staatsgreep als iets dat plaatsvindt tegen een president. Dit was een staatsgreep die werd georkestreerd door de president tegen de vice-president en tegen het Congres en het volk. Dus een “zelf-coup” is er een die een president onderneemt in de richting van het normale constitutionele proces om de controle over het presidentschap te grijpen en voort te zetten.

Je hebt het gehad over drie ringen tot 6 januari: de grootste ring zijn de tienduizenden mensen die naar Washington kwamen voor een protest en velen van hen bestormden uiteindelijk het Capitool, maar waren dat niet per se van plan. Dan heb je de tweede ring van militiegroepen die plannen hadden om de verkiezingscertificering te verstoren, en de kleinste ring rond Trump. Is er één persoon die naar jou springt als de meest ingrijpende in die laatste ring, afgezien van Trump zelf?

Het is een moeilijke vraag omdat er zoveel tegenwerking is geweest in die binnenste cirkel. Ik zal zeggen dat vice-president Mike Pence echt een constitutionele patriot was die zijn werk deed op 6 januari 2021. Ik vond zijn optreden in de afgelopen vier jaar behoorlijk onderdanig en sycofantisch jegens Donald Trump. Maar op 6 januari was hij echt een sterke, constitutionele patriot.

Is er iets waarvan u denkt dat het Amerikaanse publiek meer aandacht zou moeten hebben, vooral voor degenen die het nieuws van 6 januari niet nauwlettend hebben gevolgd?

Ik zou graag willen dat mensen begrijpen dat het niet één ondeelbare opeenvolging van acties was, maar dat er verschillende componenten waren in wat er gebeurde. Een van de dingen die ik de volgende dag leerde, was dat er veel mensen waren die Nancy Pelosi’s kantoor belden en vroegen of er een verloren en gevonden voorwerp was omdat ze hun telefoon daar waren vergeten, of omdat ze hun portemonnee hadden achtergelaten of wat dan ook.

Meen je het?

Ja. En toen pakten de agenten snel de telefoon en zeiden: ja, geef ons gewoon je naam, je adres, je sociale leven, en we maken die losse eindjes aan elkaar.

Maar wat ik zo fascinerend vind aan het feit dat er echt mensen waren die het gevoel hadden dat ze door de president naar Washington waren geroepen. En toen hen werd verteld dat ze het Capitool binnendrongen en binnenvielen, zeiden ze dat de president hen had uitgenodigd om daar te zijn. Ze hadden geen enkel subtiel begrip van de scheiding der machten. Ze dachten gewoon dat de nummer één persoon in de Amerikaanse regering hen had uitgenodigd om daar te zijn, en daarom hadden ze het recht.

Het onderstreept de centrale rol die Donald Trump daarin speelde, maar het creëert wel een probleem bij het toekennen van schuld op verschillende niveaus van gedrag.

Je schrijft in het boek over het verlies van je zoon, Tommy, door zelfmoord. Wat zou je zeggen tegen mensen die iemand kennen die door een psychische aandoening gaat en die wil helpen, en heb je nagedacht over beleid op het gebied van geestelijke gezondheid, zoals verzekeringspariteit – anders?

Het is een moeilijke vraag omdat het lijkt alsof de situatie van iedereen zo geïndividualiseerd is. Voor sommige mensen kan werk een vreselijke stressfactor zijn, maar voor andere mensen kan werk een soort therapie en bevrijding zijn van hun ziekte en isolement. Het is mij niet duidelijk dat er universele oplossingen zijn.

Pariteit op het gebied van geestelijke gezondheid is een zeer belangrijke belofte van de samenleving. Het geeft wel de boodschap af dat geestelijke gezondheid op hetzelfde niveau staat als lichamelijke gezondheid en dat er geen reden is om zich ervoor te schamen. Natuurlijk is de belofte tot nu toe grotendeels gehonoreerd. Ik bedoel, er zijn veel delen van het land waar schrikbarend weinig psychiaters en counselors beschikbaar zijn.

Pariteit in de geestelijke gezondheidszorg is dus het juiste ideaal, maar de realiteit is nog niet ingehaald.

Als jij of iemand die je kent worstelt met

depressie

of gedachten heeft gehad om zichzelf iets aan te doen of zelfmoord te plegen, zoek dan hulp. De nationale reddingslijn voor zelfmoordpreventie (1-800-273-8255) biedt 24/7, gratis, vertrouwelijke ondersteuning voor mensen in nood, evenals best practices voor professionals en middelen om te helpen bij preventie en crisissituaties.