Artikel Inhoud
Ik kreeg een paar jaar geleden voor het eerst een JZ Amethyst in handen en het werd al snel een van mijn absolute favorieten in mijn microfoonverzameling.
Het klinkt vol maar niet modderig, aanwezig en gedetailleerd maar niet gehyped – de Amethyst is een serieuze microfoon die veel duurdere kanshebbers een run voor hun geld geeft. Verre van alleen een geweldige zangmicrofoon te zijn (hoewel het dat wel is), kan de Amethyst details en levendigheid vastleggen in een breed scala aan geluidsbronnen.
In dit artikel ga ik een paar van mijn favoriete manieren bekijken om de mijne in de studio te gebruiken.
Geschiedenis van JZ-microfoons
JZ Microphones is opgericht door de Letse microfoonontwerper Juris Zarins – dat zijn zijn initialen in de naam. De gelijknamige ontwerper van JZ had tientallen jaren ervaring met het repareren van Neumann-, AKG- en Telefunken-microfoons, en nam deel aan het ontwerpen van microfoons voor Blue en Violet Design voordat hij JZ startte.
De microfoons van JZ tonen de invloed van een ontwerper die duidelijk bekend is met vintage studio-nietjes. JZ heeft een gevoel van ruimdenkendheid gebracht waardoor hun microfoons zowel uniek als vertrouwd, verrassend en betrouwbaar kunnen zijn. Het komt erop neer dat ze handgemaakte microfoons van hoge kwaliteit produceren die zwaar kunnen tillen in studio’s van elke omvang.
Amethist specificaties
De JZ Amethyst is een cardioïde, fantoomaangedreven condensatormicrofoon. De capsule doet denken aan de K67, gevonden in Neumann U67-microfoons. JZ gebruikt dezelfde capsule in hun Vintage 67-microfoon, hoewel de V67 en Amethyst verschillende microfoons zijn met eigen geluiden. De Amethyst heeft een extreem lage eigen ruis, beschikt over een discrete klasse A versterkerschakeling en kan tot 134 dB max SPL aan. De capsules van JZ zijn voorzien van gouddruppeltechnologie, waardoor een lichter, sneller bewegend diafragma mogelijk is. Dit resulteert in meer duidelijkheid en precisie. De frequentierespons van de Amethist is functioneel en flatterend zonder gehyped te worden. Het heeft hobbels in de hogere middentonen en lage tonen, met een lichte, lichte middentoner.
Algemene indrukken
Het eerste dat de meeste mensen zullen opvallen aan de Amethist is het opvallende ontwerp. Handig is dat de unieke vorm van deze microfoon het heel gemakkelijk maakt om hem voor een gitaarversterker te plaatsen (daarover hieronder meer). De frequentierespons van de Amethist leent zich direct uit de doos voor een “voltooid” geluid. Gebruikers zullen waarschijnlijk weinig behoefte hebben aan corrigerende EQ, vooral op zang, gitaar, piano en andere instrumenten met een volledig bereik.
Hoewel de Amethist rechtstreeks op een microfoonstandaard kan worden geschroefd zonder extra clip, raad ik ten zeerste aan om de extra schokdemper.
Favoriete toepassingen
1. Zang
Realistisch gezien is zangopname waarschijnlijk de reden dat u naar deze microfoon kijkt. Ik ben blij om te zeggen dat de Amethyst niet teleurstelt als vocale microfoon. De frequentierespons leent zich voor vocalen die op natuurlijke wijze in de mix passen – met een vol maar gebalanceerd middenbereik en smaakvol geaccentueerde “aanwezigheids”-frequenties. Nooit gehyped of broos, de klank van de Amethyst doet meer denken aan vintage buizenmicrofoons dan aan andere moderne “budgetvriendelijke” condensatoren.
Deze clip is van een nummer van mijn vriend en frequente medewerker Suicide Mike. We houden er allebei van hoe de Amethist gewicht en scherpte aan zijn stem toevoegt. Het geluid is vol en naar voren, maar nooit modderig:
2. Akoestische gitaar
Er is niet veel reden om deze te ingewikkeld te maken – de Amethist klinkt gewoon geweldig op akoestische gitaar. De frequentieresponscurve is een slam dunk voor deze geluidsbron, waardoor het lagere register van het instrument wordt versterkt en het frequentiebereik wordt geaccentueerd waar we de articulatie van de plectrum op de snaren kunnen horen – en dit alles met behoud van een gebalanceerd middenbereik dat duidelijk spreekt zonder modderig te worden.
Ik heb een soort eigenzinnige akoestische gitaar – het is een Epiphone archtop uit 1950, en het geluid is veel meer “boxy” en mid-forward dan je typische jumbo of dreadnought. Ik gebruik mijn Amethist graag om het enigszins “geduwd” op te nemen, waardoor de voorversterker hard wordt. Het geluid dat ik krijg is korrelig maar gefocust, met een verrassende hoeveelheid “umph:”
3. Snaren
Ik ben een viool-/vioolspeler en mijn mede-strijkers weten waarschijnlijk hoe goedkoop klinkende condensatoren onze instrumenten kunnen vastleggen met een harde, broze kwaliteit. Gelukkig blijft de briljante bovenkant van de Amethist glad en zijdeachtig, aanwezig maar nooit schel. Het vangt het genuanceerde geluid van snaarinstrumenten met rijkdom en detail, met een uitgebalanceerd middenbereik dat niet veel beeldhouwwerk behoeft. Met zijn uitgebreide frequentierespons zou ik de Amethyst vol vertrouwen voor elk lid van de snaarfamilie plaatsen, wetende dat hij de laagste tonen capabel zou vangen en de schittering van de bovenkant naar voren zou brengen.
Voor dit artikel heb ik een vioolmelodie opgenomen over dat eerdere voorbeeld van een akoestische gitaar. Beide instrumenten kregen wat zachte EQ en compressie, evenals wat reverb voor kamermodellering:
4. Drum overheadkosten
Condensatormicrofoons met groot diafragma zijn meestal mijn favorieten voor plaatsing van drums boven het hoofd, en de Amethyst blinkt uit wanneer hij boven een drumstel hangt. Het heeft net genoeg bovenkant om een kit te laten schitteren, maar niet genoeg om schel te worden. Dankzij het full-range geluid kun je de hele kit vastleggen met gefocuste, gedetailleerde low-end en midrange.
In het verleden heb ik de Amethyst als mono overhead gebruikt. Ik wilde een stereoplaatsing proberen voor de doeleinden van dit artikel, en omdat ik maar één Amethist heb, heb ik deze gecombineerd met een AKG C414 B-ULS ingesteld op figuur 8 voor een midden-/zijplaatsing. Ik heb die overheadconfiguratie versterkt met mijn go-to drum close mic setup – een Audix D6 op kick, SM57 op snare en EV 635a in een “wurst mic” plaatsing.
Van daaruit heb ik de kit mijn typische behandelingen gegeven: zachte buss-compressie, niet-zo-zachte parallelle compressie en wat kamergalm:
Iets aan de rol die ik speelde zorgde er echter voor dat ik het opvrolijkte. Dus voegde ik wat agressieve parallelle verzadiging toe, samen met plaatgalm en tape-echo:
Voor een bepaald perspectief is dit hoe de Amethist klinkt als solo, zonder de meer dramatische effecten:
ADVERTENTIE
Het is duidelijk dat het uiteindelijke geluid van deze drumopname de optelsom is van een paar verschillende delen — maar dat is altijd het geval. Een geweldig drumgeluid begint met een of twee microfoons die de hele kit vertegenwoordigen – meestal de overheadkosten – en in deze opname vervult de Amethist die rol op capabele wijze.
Midden-/zijdrum-overhead
Voor die lezers die niet bekend zijn met het soort midden/zijplaatsing die ik voor dit voorbeeld heb gebruikt, hier is hoe het werkt: plaats een microfoon boven en voor de kit, kijkend naar de snaredrum in een hoek van 45 graden. Cardioïde microfoons hebben de voorkeur voor deze plaatsing, hoewel figuur 8 ook werkt. Plaats vervolgens een microfoon met een cijfer 8 die samenvalt met de eerste, maar zo gericht dat deze naar de zijkanten van de kit “luistert”. Zo zag mijn setup eruit:
Het is belangrijk op te merken dat die tweede microfoon behoeften cijfer 8 zijn om deze plaatsing te laten werken. De eerste overheadmicrofoon blijft gecentreerd, terwijl de tweede de basis vormt van het stereogeluid van de kit. Als je de kit hebt opgenomen, dupliceer je het signaal van de tweede microfoon en pan je de dubbels hard naar links en naar rechts. Kies er dan een uit, keer de fase erop om en verwonder je over je nieuwe stereodrumgeluid. Door te spelen met welke kant je de fase omdraait, kun je wisselen tussen het perspectief van de drummer en het perspectief van het publiek, maar vergeet niet om er maar één om te draaien!
5. Piano
Pianotracking kan lastig zijn. Het instrument kan een breed scala aan noten spelen – 88 toetsen waard – en neemt veel frequentieruimte in beslag in een mix. Het heeft een combinatie nodig van een sterk laag, gebalanceerd middenbereik en helder hoger middenbereik om echt “goed” te klinken. Gelukkig staat die functieomschrijving perfect in het stuurhuis van de Amethist.
De Amethist heeft een vrij breed opneempatroon, wat helpt om een groot instrument zoals een piano vast te leggen. Ik opende mijn staander en plaatste mijn Amethist ongeveer een voet naar achteren en een voet boven het punt waar de hamers de snaren raken, schuin naar dat punt, gecentreerd van links naar rechts langs de piano. Ik heb wat zachte EQ toegepast – het middenbereik verder gemodelleerd terwijl ik rond 100 Hz en 10 kHz werd versterkt – en compressie, en gaf het een beetje kamergalm voor extra diepte:
Een van mijn grootste ergernissen bij het opnemen van piano’s is de resonantie van de hogere middentonen. De piano laten schitteren zonder hardheid in het 2-5 kHz-gebied te introduceren, kan een uitdaging zijn, maar de Amethist slaagt erin een briljante piano-opname vast te leggen zonder dat soort lelijke beltonen. Het laag is strak en krachtig, en het middenbereik is sterk en gedefinieerd zonder wollig te zijn.
6. Elektrische gitaar
Ik heb mijn favoriete toepassing van de Amethist voor het laatst bewaard, omdat ik verwacht dat dit niet de eerste reden is waarom de meeste mensen naar deze microfoon grijpen. Dat gezegd hebbende, de Amethist is absoluut dodelijk voor elektrische gitaarversterkers. Solo, het is geweldig om sprankeling toe te voegen aan jankende gitaarpartijen. Ik gebruikte de Amethyst op een paar centimeter afstand van een Vox AC4 om dit gitaargedeelte op te nemen, en werkte het vervolgens bij met wat basis-EQ, zware compressie via UAD’s 1176 Rev A-plug-in gemengd met ongeveer 50%, en toen voegde ik wat tapeverzadiging toe:
De Amethist vormt ook de perfecte aanvulling op een donkere microfoon, en samen kan een vleziger geluid worden verkregen, zoals voor krachtige leads of vervormde ritmegitaar. Ik volgde het gitaargedeelte hieronder dubbel naar de drums en piano die ik eerder had opgenomen. Ik combineerde de Amethyst met een Sennheiser e906 op het ene nummer en een Cascade Fathead op het andere, met twee verschillende gitaren en twee verschillende versterkers. De Amethist en de microfoon waarmee hij is gekoppeld, zijn elk ongeveer 50/50 op elk nummer vertegenwoordigd. Beide gitaarpartijen hebben wat extra EQ, compressie en verzadiging:
Conclusie
Condensatormicrofoons zijn in de loop der jaren veel betaalbaarder en toegankelijker geworden. Het enorme volume van budgetvriendelijke grootmembraancondensors kan nogal duizelingwekkend zijn. Na een paar jaar met een Amethist te hebben doorgebracht, zou ik vol vertrouwen zeggen dat het opvalt in een druk veld – niet alleen als zangmicrofoon, maar in een hele reeks toepassingen. Als je op zoek bent naar een condensatormicrofoon van hoge kwaliteit – als middelpunt van de studio of gewoon een aanvulling op een gevulde microfoonkast – is de Amethyst absoluut de moeite van het bekijken waard.
creditSource link
